Backpacken is raar. Het is waar je met z’n achten achter in een pick up wordt gepropt, waar het stortregent en niemand enige aanstalten maakt om te schuilen, waar je drie keer de liefde van je leven ontmoet, waar je tot diep in de nacht doorgaat alsof het nog dag is, waar het besef van tijd niet echt uitmaakt en het allemaal fuseert tot 1 grote droom. En dan kom je thuis en je ziet bekende gezichten die je behoorlijk heb gemist. De eerste paar dagen bestaat uit resterende adrenaline, een afbouwende jetlag en hutspot eten en langzaamaan beland je ineens weer in een soort ritme wat je eigenlijk helemaal niet hebt gemist.
Ik mis het elke dag op avontuur gaan. Ik mis zelfs het constant hebben van mensen om me heen. Maar ik mis vooral het onderweg zijn. Je zit hier niet vast aan 1 plek of 1 persoon, maar je hebt altijd iets om op terug te vallen. Het bed is dat waar je in slaapt en zie je ook alleen vlak voor je in slaap valt en vlak nadat je wakker wordt.
Ja m’n bed is iets comfortabeler en ja de wc is nog droog nadat ik een douche heb genomen, maar al die ongemakken maken het reizen stiekem best leuk. M’n gedachten racen minder en ik leef compleet in het nu, de toekomst weet je op korte termijn toch niet echt.
Ooit in Lissabon ging ik een soort eethal tegenover een zakenman zitten en begon gezellig te kletsen. Achteraf waarschijnlijk heel raar voor hem, maar daar dacht ik destijds niet over na. Nu zit ik hier bij de snackbar en zou ik nooit aan tafel schuiven bij die jongen in z’n racepak die een patatje met aan het eten is.
Dus kan het hier ook? Een reisritme vanuit de comfort van je eigen comfortabele bed? Het zijn gedachtengangen die hier wat moeilijker zijn aan te houden. Omdat hier vreemden aanspreken, juist vreemd aanvoelt. Omdat je hier school en werk hebt, een limiet aan tijd en een huis op maar 1 plek. En toch is dat huis met je familie, vrienden en een boni op 2 kilometer afstand best fijn om weer naar thuis te komen.
Enige stukje Bangkok op weg naar het vliegveld.
En weer terug in Nederland!